ΟΙ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ)...ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Το τρένο έφτασε το τέρμα του.
Ένα τέρμα έτσι όπως αρμόζει σε τρένο όπως αυτό.

Ο άνθρωπος μας έφυγε.
Αλλά το χαμόγελο που είχε έδειχνε πως έφυγε χαρούμενο.
Ίσως γιατί μια ζωή καταλάβαινε πόσο την αγαπούσαμε. Ίσως γιατί το ένοιωσε αυτές τις τελευταίες μέρες τις κοντά μας.
Ίσως να είναι και ένας ακόμα λόγος. Ότι μέχρι το τέλος της αυτή είχε την τελευταία λέξη.


Παρασκευή 20 Νοέμβρη 2009 10:00 πμ

Δεν ξέρω αν υπάρχει κόλαση η παράδεισος.
Αυτό που ξέρω είναι ότι εκεί που πήγε με το πείσμα της θα το κάνει παράδεισο.
Και ο θεός που από τα 9 της χρόνια την έχει βάλει σε τόσες δοκιμασίες ελπίζω τώρα να σταματήσει να την δοκιμάζει. Όχι γιατί δεν αντέχει, αλλά γιατί της αξίζει μια καλύτερη ζωή, έστω και μεταθανάτια, έστω και εκεί που όλοι ονομάζουμε παράδεισο.


Ήδη άρχησες να μας λείπεις πολύ

Καλό παράδεισο

ΟΙ ΠΟΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ)

Οι ζωές των ανθρώπων είναι σαν τα τρένα.
Με το που θα γεννηθούμε μπαίνουμε στις ράγες, σε μια πορεία άλλες φορές αργή και σταθερή και άλλες φορές σε μια τρελή πορεία γεμάτη κινδύνους.
Όποια πορεία και αν ακολουθήσεις υπάρχει περίπτωση να σπάσουν οι ράγες και το τρένο να φτάσει πρόωρα στο τέλος του.
Αν όμως η πορεία του είναι μεγάλη, θα συναντήσει άλλους σταθμούς ευχάριστους και άλλους δυσάρεστους. Και ανάλογα με τις εμπειρίες αυτές καθορίζετε η συνέχεια του ταξιδιού.

Μέσα σε όλα αυτά τα τρένα είναι και ένα που τώρα φτάνει στο τέλος του. Ένα τρένο που το βρήκαν δύσκολοι σταθμοί και που γινόταν πολλές φορές αφιλόξενο.

......................

Ένα αγαπημένο μας πρόσωπο φεύγει και εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το βοηθήσουμε. Τίποτα πλην του να στεκόμαστε δίπλα του.

Και το μόνο παράπονο που θα μας αφήσει είναι γιατί ποτέ δεν μας άφησε να του δείξουμε πόσο πολύ το αγαπούσαμε.