Και ξαφνικά μεγάλωσα

Και ξαφνικά μεγάλωσα….Έτσι!!!

Σε μια στιγμή!!!

Εκεί που στεκόμουν όρθιος κοίταζα αμέριμνος έξω από το λεωφορείο ξαφνικά μια φωνή με σπαστά Ελληνικά με ρωτάει!

Μήπως θέλετε να καθίσετε?

Ήταν ένας  νεαρός γύρω στα 18 που όχι μόνο το χρώμα τον έκανε να ξεχωρίζει αλλά και η ευγένεια του, κάτι που είχα καιρό να συναντήσω στον δρόμο!

Αρνήθηκα φυσικά αφού δεν συνηθίζω να «ρίχνω» άλλους για να πάρω κάτι που δεν το έχω περισσότερη ανάγκη από αυτούς.

Δεν ήταν το γεγονός αυτό που με πτόησε βεβαίως.

Αυτό που με πτόησε ήταν ότι 5 λεπτά αργότερα μου πρόσφερε την θέση μια κυρία γύρω στα 35, που όταν από περιέργεια την ρώτησα γιατί μου την προσφέρει μου απάντησε «από σεβασμό στους μεγαλυτέρους μου»

Να ανοίξει η γη να με καταπιεί

Έψαχνα εναγωνίως στο τσαντάκι μου έναν αναπτήρα να αυτοπυρποληθώ, κάτι για να σφαχθώ τέλος πάντων

Δυστυχώς το πιο αιχμηρό αντικείμενο που βρήκα ήταν ο νυχοκόπτης μου.

Με την ευκαιρία αυτή βέβαια μόλις κατέβηκα έκοψα τα νύχια μου.

Ίσως για να αποφύγω να σχίσω τις σάρκες μου!!!

Κλείνω εδώ γιατί πρέπει να πιω και το τσάι μου!!!

Μεγάλος άνθρωπος πια!!!

ΕΡΤ3 ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ (ΑΠΟ)ΚΟΜΜΑΤΑ

Καιρό είχαν να γράψω! 

Επίτηδες το έκανα.

Για να σας λείψω για!

Αυτό που βίωσα όμως τις 2 τελευταίες μέρες ήθελα να βγει από μέσα μου.

Αφού δοκίμασα ευχέλαιο, ξεμάτιασμα και βουντού και δεν τα κατάφερα είπα να το γράψω.

Τετάρτη 11/6/13 και γύρω στις 9 το βράδυ και εγώ μαζί με άλλα 1000 τόσα άτομα έξω από το στούντιο της ΕΡΤ3 να διαδηλώνουμε για συμπαράσταση. Μέχρι τις 12 τα μεσάνυχτα όλοι, η σχεδόν όλοι  εκεί. Με βροχή αλλά εκεί. Ύστερα άρχισαν να αραιώνουν και μετά τις 2 το πρωί 50 περίπου εργαζόμενοι και  αλλά 100 άτομα να μένουμε για να κρατήσουμε το στούντιο ανοιχτό. Και ενώ όλο το βράδυ δεν με πτόησε η νύστα τις πρώτες πρωινές ώρες με πτόησαν δυο γεγονότα. Το ένα ήταν ένας θρασύς που μας είπε να βγούμε έξω από το (υπό κατάληψη) κτήριο γιατί δεν είναι επισκέψιμος χώρος (άλλο και τούτο). Το δεύτερο γεγονός ήταν ένας σύντομος διάλογος που είχα με άτομο  από την κατάληψη.

-          Και εσύ από το ΣΥΡΙΖΑ είσαι?

-          Όχι, απαντώ.

-          Τότε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ!

-          Όχι, ξανά απαντώ

-          Τότε από ποιο χώρο είσαι?

-          Από κανέναν! Ανένταχτος! Απαντώ.

Αααα…  είπε όλο απορία, μη μπορώντας να κατανοήσει πως είναι δυνατόν να υπάρχουν ακόμα άτομα που δρουν κατά συνείδηση.

Χμμμ… σκέφτηκα και εγώ διαπιστώνοντας για μια ακόμα φορά πως και αυτή η προσπάθεια θα καπηλευτεί από κόμματα.

Πάλι μόνος έμεινα.

Το μεγάλο χαστούκι το έφαγα την επομένη το απόγευμα.

Έξω να πέφτει βροχή και να μην αφήνουν κάποιους να μπουν στο κτήριο για να προστατευτούν. Επιτρεπόταν μόνο στους εργαζόμενους. Θέμα ασφάλειας.

Να προστατέψουν το κτήριο από ποιους? Από εμάς που το κρατήσαμε ανοιχτό.

Τελικά η ασφάλεια πήγαινε αλλού.

Χρειαζόταν άπλα στους διαδρόμους για να περάσει ο μέλλων ηγέτης μας. Ο Αλέξης μας.

Όσοι συμπαραστέκονται στον αγώνα τους να κάτσουν έξω στην βροχή για να συμπαρασταθεί και ο Αλέξης με τον τρόπο του στους εργαζομένους.

Εγώ δεν ήμουν εκεί για να ακούσω τι τους είπε.

Αλλά από τον σύντομο χαιρετισμό που απεύθυνε στον συγκεντρωμένο κόσμο μετά – και από όσα μας έχει πει ως τώρα -  μπορώ να συμπεράνω.

Πρέπει να τους είπε!

«εργαζόμενοι στην ΕΡΤ.

Μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα δίκαιο. Γιατί μπλα μπλα μπλα και εμείς μπλα μπλα.

Όταν θα γίνουμε κυβέρνηση θα μπλα μπλα μπλα μπλα, φτάνει να μπλα μπλα για να μπλα μπλα μπλα. Τέλος θα μπλα μπλα μπλα για να μπορέσουμε να μπλα μπλα μπλα.

.

.

.

Δεν ξέρω για εσάς! Αλλά εμένα το τελευταίο μπλα πολύ με άρεσε!!!