37 χρόνια μετά

Επέσατε θύματα, αδέρφια, εσείς, σε άνιση Πάλη κι Αγώνα

Αχ και να ξέρατε ότι εκτός από άνισος ο αγώνας σας ήταν και μάταιος.
Πως θα βρισκόταν κάποιοι να καπηλευτούν αυτόν τον αγώνα σας.
Που το αίμα σας έγινε μπλέ και πράσινο και όσο αίμα παρέμεινε κόκκινο το καπηλεύονται 20 – 30 παρατάξεις και κόμματα.
Εδώ πολυτεχνείο…εδώ πολυτεχνείο…εδωωωωω………εδώ βουλευτιλίκι…εδώ βόλεμα…εδώ περνάμε καλά…

Και κάποιοι αγωνιστές που παραμένουν ακόμα ρομαντικοί, πιστοί στις αρχές τους, πιστοί στις αξίες…άγνωστοι ανάμεσα μας να λένε με παράπονο πως πάλεψαν για τρία πράγματα….ΨΩΜΙ…ΠΑΙΔΙΑ…ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ….

Την παιδία χρόνια τώρα την έχουν απαξιώσει. Η μόρφωση πλέων γίνεται στα φροντιστήρια, η πλειοψηφεία των δασκάλων και των καθηγητών ακολουθούν το σύστημα με λιγοστούς να υπηρετούν ακόμα τον θεσμό του εκπαιδευτικού.

Το ψωμί και κατ’ επέκταση την εργασία εδώ και χρόνια κι αυτά μας τα στερούν λιγο – λιγο με τα δυο τελευταία χρόνια να μας δείχνουν φανερά πλέων τις προθέσεις τους… ανεργία… μισθοί πείνας… εξαθλίωση ώστε να μη μπορούμε πια ούτε να αντισταθούμε…

Ελευθερία…..χμμμ… μάλιστα
Από αυτή έχουμε πολύ…
Έχουμε ελευθερία να μιλάμε (χωρίς να μας ακούει κανείς)
Έχουμε ελευθερία να περπατάμε (σε δρόμους αφιλόξενους)
Έχουμε την ελευθερία της επιλογής πολιτικού σκηνικού (ψάχνοντας μάταια μονόφθαλμους ανάμεσα σε τυφλούς)
Γενικά έχουμε την ελευθερία να υπακούμε στις αποφάσεις άλλων.
.
.
.
Και τώρα εμείς άβουλοι σαν τους φαντάρους που οδηγούσαν τα τανκ την βραδιά εκείνη… υπακούμε σε διαταγές χωρίς να το ξέρουμε… ακούγοντας ειδήσεις που οι ίδιοι μας σερβίρουν……
.
.
.
Ποιος ξέρει όμως…ίσως σήμερα να είναι η δική μας αρχή…
Ίσως αύριο…..δεν μπορεί …κάποτε θα έρθει αυτή η στιγμή…
Η αιτία υπάρχει… την αφορμή ζητάμε….
…
..
.
Όχι για εμάς
Για την φουκαριάρα την μάνα μας…….ΕΛΛΑΔΑ.

Περί ανθοκομικής ο λόγος

Ήταν ένα τριαντάφυλλο

Ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο

Μόνο που ήταν διαφορετικό από τα άλλα τριαντάφυλλα.

Δεν μύριζε και είχε πολλά, μα πάρα πολλά αγκάθια.

Αυτή ήταν και η άμυνα του.

Παρ’ όλα αυτά εγώ το πλησίασα, ίσως γιατί ήταν από οικείο κήπο.

Το έπιασα και δεν τσιμπήθηκα από τα αγκάθια του

Έκανα να το μυρίσω και γέμισε στην στιγμή ο αέρας από μια υπέροχη ευωδία.

Μάλλον κατάλαβε ότι εγώ δεν θα του κάνω κακό.

Δεν μπορώ να κάνω κακό.

Άλλωστε είμαι ένα γαϊδουράγκαθο, αλλά από τον ίδιο κήπο

Αλλά και πως θα μπορούσα άλλωστε να του κάνω κακό αφού το συγκεκριμένο τριαντάφυλλο είχε ανθρώπινη μορφή όπως και εγώ.

Είναι δύσκολο άτομο που όμως αν σε εμπιστευτεί γίνεται πλαστελίνη να το πλάσεις.

Που έχει πληγώσει γιατί πληγώθηκε.

Που αν και είναι γένους θυλικού είναι αντράκι.

Ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο, με ανθρώπινη μορφή, γένους θυλικού.

Μου γέμιζε τις ώρες, μου ομόρφυνε τις ώρες.

Ώρες ατελείωτες συζήτησης

Περί ανέμων και υδάτων, περί σκύλων και γάτων.

Περί προσωπικών θεμάτων.

Μικρών και άσχετων θεμάτων που εμένα με έκαναν σοφότερο.

Μια εβδομάδα που με έβγαλε από την καθημερινή ρουτίνα.

Και τώρα?

Τώρα τίποτα!

Εγώ στην ρουτίνα μου και το τριαντάφυλλο στον κήπο του.

Μόνο που δεν θα πάψω να το νοιάζομαι και πιστεύω πως ούτε και αυτό θα πάψει να νοιάζεται για μένα γιατί έχει μεγάλη καρδιά.

Ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο, με ανθρώπινη μορφή, γένους θυλικού, με μεγάλη καρδιά.

Και θα πάψει πλέων να μυρίζει και θα ξαναβγάλει τα αγκάθια του.

Γιατί είπαμε πως αυτή είναι η άμυνα του.

ΠΑΡΚΙΝΓΚ ΓΕΡΟΝΤΩΝ

Πολύ ζέστη αυτό το καλοκαίρι.
Και όταν δεν έχεις και την δυνατότητα να πας σε κάποια παραλία τότε …βράσε ρύζι.
Και χρησιμοποιώ αυτή την φράση γιατί για να βράσω ρύζι είμαι μια και έπαθα γαστρεντερίτιδα και έχω κάνει την διαδρομή κρεβατοκάμαρα – WC ουκ ολίγες φορές.

Τώρα θα μου πείτε και τι μας το λες…
Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου…
Το τι θα κάνω εγώ με τα οπίσθια μου αφορά εμένα
Η μάλλον εμένα και τους γιατρούς του νοσοκομείου που πήγα για να δω τι θα γίνει το χάλι μου.

Μα τι ωραίο νοσοκομείο?
Τι εξυπηρέτηση?
.
.
Τι κόσμος?
Καρφίτσα δεν έπεφτε.
Και πολλοί ηλικιωμένοι

Ένας παππούς μάλιστα μου έπιασε και την κουβέντα….
(σαν κάτι να θέλει να μου πει, λέω από μέσα μου)

Μου έλεγε για την σημερινή νεολαία…. Που αρρωσταίνει συνέχεια… που με το παραμικρό τρέχει στους γιατρούς…. Που αυτός 85 χρονών και ακόμα δεν έχει προβλήματα υγείας…..

Του λέω ….κάτσε βρε παππού… και αφού δεν έχεις πρόβλημα, εδώ τι θες?

Αυτό είναι μια άλλη ιστορία μου λέει.

Εγώ στην ζωή μου πάλεψα, αγωνίστηκα για τα παιδιά μου, τα προίκισα, τα πάντρεψα τα βοήθησα να δημιουργήσουν δική τους δουλειά, να έχουν οικονομική άνεση.
Τώρα όμως εγώ τους είμαι βάρος. Θέλουν να παν στην θάλασσα να κάνουν ένα μπάνιο αλλά εγώ δεν έχω θέση μαζί τους έστω και αν το αυτοκίνητο ΕΓΩ τους το πήρα… έστω και αν τα πίσω καθίσματα είναι άδεια.
Ούτε καν στο σπίτι δεν με αφήνουν για να μην ξοδεύω ρεύμα με το κλιματιστικό.

Με φέρνουν εδώ και με αφήνουν για να είναι λέει σίγουροι ότι και αν πάθω κάτι εδώ έχει γιατρούς.

Και σαν και μένα είναι και ο κυρ Κώστα εκεί… η κυρα Σοφία με την κυρα Άννα απέναντι…. Ο Ζαχαρίας που είναι εκεί στην γωνία….. γνωριζόμαστε ξέρεις μεταξύ μας…….

Δεν ξέρω παλικάρι μου αν το έχεις καταλάβει…. Αλλά σήμερα τα νοσοκομεία κάποιοι τα έχουν για ΠΑΡΚΙΝΓΚ ΓΕΡΟΝΤΩΝ.

ΠΕΡΙ ΦΙΛΙΑΣ Ο ΛΟΓΟΣ

Περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και μαζί με αυτά περνά και η ιδία η ζωή. Και όταν κάτσουμε να κάνουμε ταμείο, άλλοι βρίσκουν την ζωή τους γεμάτη εμπειρίες και άλλοι ότι ήρθαν στον κόσμο αυτό μόνο σαν κάτι ενδιάμεσο για να περνούν κάποιοι άλλοι καλά.

Άλλοι να είναι τα υπερωκεάνια που κάνουν υπερατλαντικά ταξίδια και άλλοι κάποιες βαρκούλες που αρμενίζουν στο πουθενά, στο τίποτα.

Αν προσπαθούσα να παρομοιάσω την δική μου ζωή με πλεούμενο θα μου ταίριαζε το F/B Καβάλας – Θάσου. Που ξεκινάς από το ένα λιμάνι για το άλλο απέναντι και πάλι πίσω, τα ίδια και τα ίδια, κάθε μέρα το ίδιο δρομολόγιο, κάθε μέρα το ίδιο μικρό ταξίδι.

Και με μόνη συντροφιά του γλάρους που σε ακολουθούν, που σου κάνουν παρέα σε αυτά τα μικρά ταξίδια. Χρόνια ολόκληρα.

Και έρχεται κάποια στιγμή που καταλαβαίνεις πως κάποιοι γλάροι δεν έρχονται μαζί σου για παρέα, ποτέ δεν σε είδαν έτσι. Πως απλά σε ακολουθούν γιατί με το μονότονο κύμα σου βγάζεις τα ψάρια στον αφρό και είναι πιο εύκολη η αναζήτηση της τροφής τους.

.

.

Αχ και να έβρισκα το κουράγιο να διώξω όλους αυτούς τους ενοχλητικούς γλάρους που με ακολουθούν μόνο και μόνο από εκμετάλλευση. Να γινόμουν φιλόξενος μόνο για εκείνους τους γλάρους που βλέπουν το δικό μου σκαρί φιλόξενο. Που στέκονται στην πλώρη μου για να μου επιβεβαιώνουν για την σωστή μου ρότα. Που στέκονται στην πρύμνη μου και αφήνονται στην δική μου βούληση να τα οδηγήσω εκεί που πρέπει. Σε κοντινά λιμάνια, γνώριμα.

Αφού και εγώ όταν μεταμορφώνομε σε γλάρο, έτσι είμαι. Για το σκαρί που ακολουθώ νοιάζομαι και όχι να χορτάσω την πείνα μου.

.

.

Ας σταματήσω όμως τους συλλογισμούς μου κάπου εδώ… βλέπω να έρχεται το δικό μου φιλόξενο σκαρί.

Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε

Με τα όσα μύρια προβλήματα με βασανίζουν από τότε που καταλαβαίνω τον εαυτό μου έρχονται στιγμές που παίρνω ανάποδες και ψάχνω τρόπους διαφυγής.

Σκέψεις διαδέχονται η μία την άλλη.

.
Μια ζωή ελεγχόμενη από πουθενάδες, σε εμάς που ήμασταν κάποιοι.
Που οι επιλογές που έχουμε για αυτούς που θα μας κυβερνήσουν είναι μονόφθαλμοι ανάμεσα σε τυφλούς. Σε ανθρώπους που αν τύχει να τους κάνεις χειραψία μετά πρέπει να μετρήσεις ξανά τα δάχτυλα σου μήπως σου λείπει κανένα. Να σιγουρευτείς ότι δεν σου λείπει το πορτοφόλι η το ρολόι σου.
Ήμασταν κάποτε άνθρωποι με ονοματεπώνυμο και τώρα είμαστε ένα 16ψηφιο νούμερο πιστωτικής κάρτας.

.
Ξεκινήσαμε να κάνουμε όνειρα και αυτά μας βγηκαν εφιάλτες.
Ξεκινάμε να γράψουμε τραγούδι εύθυμο, χαρούμενο και αυτό μας βγαίνει μοιρολόι.
.
Αφού δεν κατάφεραν οι άχτεν – βούχτεν πριν 70 χρόνια να μας υποδουλώσουν με τα όπλα, τώρα το καταφέρνουν με το χρήμα.
.

Αντί να δούμε το δάχτυλο που μας βάζουν διακριτικά οι φίλοι μας οι Γάλλοι σε όλους εμάς, εμείς ασχολούμαστε με την γαλλική σαμπάνια και το γαλλικό μόριο που εκπόρθησε το κάστρο της Ελληνικής show business
.
Το 2004 με την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού κυπέλου εμείς πανηγυρίζαμε στους δρόμους και κάποιοι έκαναν το μεγάλο φαγοπότι με τα λεφτά της ολυμπιάδας, αλλά και του κρατικού προϋπολογισμού γενικώς.
.
Και που τελικά μπορεί και να μας αποχαυνώσουν με την κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλου το καλοκαίρι και Αύγουστο μήνα να μην υπάρχει Ελληνική Μακεδονία.

Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε….. η είναι ακόμα νωρίς?

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Πολλά προβλήματα μαζευτήκαν τελικά… συνωστισμός στο κεφάλι μου… και ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις είναι να τα καταγράψεις και να τα αντιμετωπίσεις με χιούμορ…. Αλλιώς χάθηκες…
Πρώτο βήμα λοιπών είναι να μετρήσω αυτά τα προβλήματα.
Και στο σχολείο όταν τύχαινε και πήγαινα μου λέγανε ότι για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει να ξέρεις μαθηματικά
Έλα όμως που είμαι αδύνατος στα μαθηματικά, ακόμα και στην πρακτική αριθμητική.
Έτσι λοιπών είπα να τα μετρήσω στα δάχτυλα.
Μετρώντας τα όμως μου τελείωσαν τα δάχτυλα οπότε αναγκάστηκα να βγάλω παπούτσια και κάλτσες για να μετρήσω και με των ποδιών.
Τότε είναι που ανακάλυψα την αιτία που τρυπούσαν οι κάλτσες μου.
Τα νύχια μου. Έπρεπε να τα κόψω. Αλήθεια πότε ήταν η τελευταία φορά? Έχω ξεχάσει!
Πήρα λοιπών το ψαλίδι και τα έδωσα να καταλάβουν.
Τότε όμως δημιουργήθηκε νέο πρόβλημα. Τα παπούτσια μου ξαφνικά μεγάλωσαν?
Η μήπως μίκρυνε το πόδι μου?
Δεν ξέρω πάντως από 46 ξαφνικά φόραγα 43. Και τέτοιο νούμερο παπούτσι δεν είχα. Έπρεπε λοιπών να βγω έξω να πάρω. Αλλά πως? Αφού αυτά που είχα ήταν βάρκα – γιαλό.
Σκέφτηκα λοιπών να τα γεμίσω με χαρτί τουαλέτας μπροστά για να είναι πιο άνετα. Την ώρα όμως που ετοιμαζόμουν να φύγω ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να πάω στην τουαλέτα, ένεκα ο καφές. Με τι όμως να σκουπιστώ μετά αφού το τελευταίο ρολό το χρησιμοποίησα για τα παπούτσια? Είπα λοιπών ότι ο μόνος τρόπος είναι να πλυθώ. Που να φανταστώ ότι το τηλέφωνο του ντους θα ήταν χαλασμένο και θα γινόμουν μούσκεμα. Αλλά δεν βαριέσαι. Μόνος είμαι στο σπίτι τι έγινε? Θα τα βγάλω και θα πάω να φορέσω άλλα..
Χα.
Εσύ είσαι που το λες. Με το που βγαίνω από το WC να πάω να αλλάξω ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η γυναίκα μου με 2 φίλες τις.
Μη ταράζεσαι λέω. Παιξτο άνετος. Πήγα λοιπών στο δωμάτιο, έψαξα να βρω αλλά ρούχα, αλλά τότε διαπίστωσα πως η κραιπάλη των τελευταίων ημερών μου πρόσθεσε αρκετά κιλάκια και ξαφνικά μίκραιναν τα ρούχα μου. Για καλή μου τύχη βρήκα κάτι φόρμες που είχα πάρει μήπως και ξεκινήσω την γυμναστική και τελικά τις χρησιμοποιώ για πιτζάμες. Φοράω λοιπών τις φόρμες μου, τα παπούτσια 46 νούμερο και τότε κατάλαβα πως αισθανόταν ο Τσαρλυ Τσάπλιν. Κάνε υπομονή λέω από μέσα μου. Μέχρι εδώ κοντά θα πας, ένα ζευγάρι παπούτσια θα πάρεις και θα γυρίσεις.
Μόλις έφτασα όμως στο μαγαζί και το είδα κλειστό ανακάλυψα ότι ήταν Κυριακή.
.
Μπα. Δεν με θέλει σήμερα η μέρα.
Από την άλλη μου το έλεγαν οι γονείς μου….

ΧΡΗΣΤΟ ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ