Μεγαλώσαμε σε μια γειτονιά
Είμασταν δύο φίλοι αχώριστοι
Θυμάμαι τις μέρες που ξεχνιόμασταν στο παιχνίδι
Την αθωότητα που είχαμε στα λόγια και τις πράξεις μας.
Ανοίγαμε συζητήσεις που είχαμε τόσα πολλά να πούμε και στο
τέλος τις αφήναμε μισές γιατί μας έπιανε το βράδυ.
Και όταν κάποτε δείξαμε ενδιαφέρον για το ίδιο κορίτσι για να μη χαλάσει η φιλία μας αποτραβηχτήκαμε
και οι δύο.
Αξέχαστο μου έμεινε εκείνο το απόγευμα που παίξαμε για
τελευταία φορά το αγαπημένο μας επιτραπέζιο.
Και ξαφνικά χαθήκαμε. Έτσι απλά.
Η μετάθεση του πατέρα σου ήρθε να βάλει τέλος στην φιλία μας
Και ούτε που γνωρίζαμε ότι θα ήταν η τελευταία φορά που θα παίζαμε
μαζί.
Πενήντα χρόνια κοντά και ξαναβρεθήκαμε τυχαία. Αλλάξαμε πολύ
εξωτερικά μα οι ψυχές μας παραμείναν αγνές όπως τότε.
Στον απογευματινό μας καφέ είχαμε τόσα να πούμε και ο χρόνος
τόσος λίγος.
Τώρα θα βρισκόμαστε συχνά για να πούμε όλα όσα δεν είπαμε
χρόνια τώρα.
Και ούτε που γνώριζα ότι θα σε έβλεπα για τελευταία φορά και πως
ο καφές αυτός μαζί σου θα ήταν ο τελευταίος.
Κίνησες για το ταξίδι σου στην αιωνιότητα.
