Ζωή ήσυχη, ηρεμη, χωρίς ανατροπές, χωρίς συγκινήσεις, μια ευθεία γραμμή που για να διασταυρωθεί με τις ζωές των άλλων θα πρέπει εκείνες να ελιχθούν.
Ζωή μικρή.
Ζωή νεκρή.
Που ζεις πλέων από συνήθεια, που βλέπεις να περνούν τα χρόνια από επάνω σου και εσύ να τα δέχεσαι έτσι, αδιάφορα.
Που έχεις ξεχάσει πως στην πλάτη σου κουβαλάς ακόμα εκείνα τα φτερά που πίστευες πως θα σε κάνουν να πετάξεις εκεί που έφταναν τα όνειρα σου.
Τα όνειρα που ακόμα έχεις βαθειά μέσα σου και που μόλις τολμήσεις να κάνεις μια αρχή πάντα κάποιος θα έρθει να σε κρατήσει να μην πετάξεις.
Που καρτεράς την επόμενη ευκαιρία διαφυγής
Δεν είσαι άτολμος μα έτσι σε είπαν
Δεν είσαι δειλός μα έτσι σου φέρονται
Ενώ είσαι τα πάντα κανείς δεν βλέπει τίποτα
Ένας κλόουν που όλοι βλέπουν το αστείο πρόσωπο και το φαρδύ χαμόγελο και κανείς τι κρύβει από κάτω.
Κλαίει ;
Γελάει ;
.
.
.
Έλα παλιάτσο ησύχασε, αυτή είναι η δική σου ζωή. Μάθε πλέον να την ζεις και μη γκρινιάζεις.
Βλέπεις όλοι κάνουν όνειρα για να τα πραγματοποιούν.
Εσύ πρέπει να κάνεις όνειρα για να ζεις με αυτά.
