Περνούν οι ώρες, οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια και μαζί με αυτά περνά και η ιδία η ζωή. Και όταν κάτσουμε να κάνουμε ταμείο, άλλοι βρίσκουν την ζωή τους γεμάτη εμπειρίες και άλλοι ότι ήρθαν στον κόσμο αυτό μόνο σαν κάτι ενδιάμεσο για να περνούν κάποιοι άλλοι καλά.
Άλλοι να είναι τα υπερωκεάνια που κάνουν υπερατλαντικά ταξίδια και άλλοι κάποιες βαρκούλες που αρμενίζουν στο πουθενά, στο τίποτα.
Αν προσπαθούσα να παρομοιάσω την δική μου ζωή με πλεούμενο θα μου ταίριαζε το F/B Καβάλας – Θάσου. Που ξεκινάς από το ένα λιμάνι για το άλλο απέναντι και πάλι πίσω, τα ίδια και τα ίδια, κάθε μέρα το ίδιο δρομολόγιο, κάθε μέρα το ίδιο μικρό ταξίδι.
Και με μόνη συντροφιά του γλάρους που σε ακολουθούν, που σου κάνουν παρέα σε αυτά τα μικρά ταξίδια. Χρόνια ολόκληρα.
Και έρχεται κάποια στιγμή που καταλαβαίνεις πως κάποιοι γλάροι δεν έρχονται μαζί σου για παρέα, ποτέ δεν σε είδαν έτσι. Πως απλά σε ακολουθούν γιατί με το μονότονο κύμα σου βγάζεις τα ψάρια στον αφρό και είναι πιο εύκολη η αναζήτηση της τροφής τους.
.
.
Αχ και να έβρισκα το κουράγιο να διώξω όλους αυτούς τους ενοχλητικούς γλάρους που με ακολουθούν μόνο και μόνο από εκμετάλλευση. Να γινόμουν φιλόξενος μόνο για εκείνους τους γλάρους που βλέπουν το δικό μου σκαρί φιλόξενο. Που στέκονται στην πλώρη μου για να μου επιβεβαιώνουν για την σωστή μου ρότα. Που στέκονται στην πρύμνη μου και αφήνονται στην δική μου βούληση να τα οδηγήσω εκεί που πρέπει. Σε κοντινά λιμάνια, γνώριμα.
Αφού και εγώ όταν μεταμορφώνομε σε γλάρο, έτσι είμαι. Για το σκαρί που ακολουθώ νοιάζομαι και όχι να χορτάσω την πείνα μου.
.
.
Ας σταματήσω όμως τους συλλογισμούς μου κάπου εδώ… βλέπω να έρχεται το δικό μου φιλόξενο σκαρί.
