37 χρόνια μετά

Επέσατε θύματα, αδέρφια, εσείς, σε άνιση Πάλη κι Αγώνα

Αχ και να ξέρατε ότι εκτός από άνισος ο αγώνας σας ήταν και μάταιος.
Πως θα βρισκόταν κάποιοι να καπηλευτούν αυτόν τον αγώνα σας.
Που το αίμα σας έγινε μπλέ και πράσινο και όσο αίμα παρέμεινε κόκκινο το καπηλεύονται 20 – 30 παρατάξεις και κόμματα.
Εδώ πολυτεχνείο…εδώ πολυτεχνείο…εδωωωωω………εδώ βουλευτιλίκι…εδώ βόλεμα…εδώ περνάμε καλά…

Και κάποιοι αγωνιστές που παραμένουν ακόμα ρομαντικοί, πιστοί στις αρχές τους, πιστοί στις αξίες…άγνωστοι ανάμεσα μας να λένε με παράπονο πως πάλεψαν για τρία πράγματα….ΨΩΜΙ…ΠΑΙΔΙΑ…ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ….

Την παιδία χρόνια τώρα την έχουν απαξιώσει. Η μόρφωση πλέων γίνεται στα φροντιστήρια, η πλειοψηφεία των δασκάλων και των καθηγητών ακολουθούν το σύστημα με λιγοστούς να υπηρετούν ακόμα τον θεσμό του εκπαιδευτικού.

Το ψωμί και κατ’ επέκταση την εργασία εδώ και χρόνια κι αυτά μας τα στερούν λιγο – λιγο με τα δυο τελευταία χρόνια να μας δείχνουν φανερά πλέων τις προθέσεις τους… ανεργία… μισθοί πείνας… εξαθλίωση ώστε να μη μπορούμε πια ούτε να αντισταθούμε…

Ελευθερία…..χμμμ… μάλιστα
Από αυτή έχουμε πολύ…
Έχουμε ελευθερία να μιλάμε (χωρίς να μας ακούει κανείς)
Έχουμε ελευθερία να περπατάμε (σε δρόμους αφιλόξενους)
Έχουμε την ελευθερία της επιλογής πολιτικού σκηνικού (ψάχνοντας μάταια μονόφθαλμους ανάμεσα σε τυφλούς)
Γενικά έχουμε την ελευθερία να υπακούμε στις αποφάσεις άλλων.
.
.
.
Και τώρα εμείς άβουλοι σαν τους φαντάρους που οδηγούσαν τα τανκ την βραδιά εκείνη… υπακούμε σε διαταγές χωρίς να το ξέρουμε… ακούγοντας ειδήσεις που οι ίδιοι μας σερβίρουν……
.
.
.
Ποιος ξέρει όμως…ίσως σήμερα να είναι η δική μας αρχή…
Ίσως αύριο…..δεν μπορεί …κάποτε θα έρθει αυτή η στιγμή…
Η αιτία υπάρχει… την αφορμή ζητάμε….
…
..
.
Όχι για εμάς
Για την φουκαριάρα την μάνα μας…….ΕΛΛΑΔΑ.

Περί ανθοκομικής ο λόγος

Ήταν ένα τριαντάφυλλο

Ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο

Μόνο που ήταν διαφορετικό από τα άλλα τριαντάφυλλα.

Δεν μύριζε και είχε πολλά, μα πάρα πολλά αγκάθια.

Αυτή ήταν και η άμυνα του.

Παρ’ όλα αυτά εγώ το πλησίασα, ίσως γιατί ήταν από οικείο κήπο.

Το έπιασα και δεν τσιμπήθηκα από τα αγκάθια του

Έκανα να το μυρίσω και γέμισε στην στιγμή ο αέρας από μια υπέροχη ευωδία.

Μάλλον κατάλαβε ότι εγώ δεν θα του κάνω κακό.

Δεν μπορώ να κάνω κακό.

Άλλωστε είμαι ένα γαϊδουράγκαθο, αλλά από τον ίδιο κήπο

Αλλά και πως θα μπορούσα άλλωστε να του κάνω κακό αφού το συγκεκριμένο τριαντάφυλλο είχε ανθρώπινη μορφή όπως και εγώ.

Είναι δύσκολο άτομο που όμως αν σε εμπιστευτεί γίνεται πλαστελίνη να το πλάσεις.

Που έχει πληγώσει γιατί πληγώθηκε.

Που αν και είναι γένους θυλικού είναι αντράκι.

Ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο, με ανθρώπινη μορφή, γένους θυλικού.

Μου γέμιζε τις ώρες, μου ομόρφυνε τις ώρες.

Ώρες ατελείωτες συζήτησης

Περί ανέμων και υδάτων, περί σκύλων και γάτων.

Περί προσωπικών θεμάτων.

Μικρών και άσχετων θεμάτων που εμένα με έκαναν σοφότερο.

Μια εβδομάδα που με έβγαλε από την καθημερινή ρουτίνα.

Και τώρα?

Τώρα τίποτα!

Εγώ στην ρουτίνα μου και το τριαντάφυλλο στον κήπο του.

Μόνο που δεν θα πάψω να το νοιάζομαι και πιστεύω πως ούτε και αυτό θα πάψει να νοιάζεται για μένα γιατί έχει μεγάλη καρδιά.

Ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο, με ανθρώπινη μορφή, γένους θυλικού, με μεγάλη καρδιά.

Και θα πάψει πλέων να μυρίζει και θα ξαναβγάλει τα αγκάθια του.

Γιατί είπαμε πως αυτή είναι η άμυνα του.