Πώληση Βιβλίου Μέσω Αυτοέκδοσης

 Η αυτοέκδοση αποτελεί μια απελευθερωτική επιλογή για κάθε δημιουργό που θέλει να μοιραστεί το έργο του με το κοινό, χωρίς την εμπλοκή εκδοτικών οίκων. Ωστόσο, όταν έρχεται η ώρα της πώλησης ενός αυτοεκδοθέντος βιβλίου οι απορίες και οι φορολογικοί προβληματισμοί κάνουν την εμφάνισή τους. Ποιος είναι ο νόμιμος τρόπος να το κάνεις αυτό χωρίς να προχωρήσεις σε έναρξη επαγγέλματος;

Βάση της ελληνικής φορολογικής νομοθεσίας προβλέπετε πως κάθε συστηματική εμπορική δραστηριότητα (όπως η πώληση προϊόντων) απαιτεί έναρξη επαγγέλματος και την τήρηση φορολογικών υποχρεώσεων. Ωστόσο, υπάρχουν εξαιρέσεις, ειδικά όταν το εισόδημα προέρχεται από πνευματικά δικαιώματα και όχι από εμπορική διανομή.

Οπότε αν είστε αυτοεκδότης και δεν θέλετε να ανοίξετε επαγγελματικό ΑΦΜ, υπάρχει μια νόμιμη λύση: να παραχωρήσετε το βιβλίο σας σε e-shop ή διανομέα μέσω σύμβασης δικαιωμάτων εκμετάλλευσης. Δηλαδή:

1. Δεν τιμολογείτε το βιβλίο σαν εμπορικό προϊόν.
2. Το e-shop πουλάει το βιβλίο στο κοινό και σας αποδίδει ποσοστό επί των πωλήσεων.
3. Το ποσό αυτό θεωρείται δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας, όχι εμπορικό έσοδο.
4. Το e-shop παρακρατεί φόρο 20% και σας δίνει το καθαρό ποσό.
5. Εσείς το δηλώνετε στο Ε1, στον κωδικό "019 – Πνευματικά δικαιώματα".

Για να είναι όλο αυτό το επιχείρημα νόμιμο χρειάζεται μια γραπτή σύμβαση με το e-shop, όπου ξεκάθαρα αναφέρεται ότι παραχωρείτε δικαίωμα εκμετάλλευσης του έργου σας, ότι πληρώνεστε με ποσοστό από τις πωλήσεις (όχι με τιμολόγιο) και ότι δεν έχετε επαγγελματική ιδιότητα.

Η σύμβαση αυτή δεν δημιουργεί σχέση εργασίας ή εμπορικής συνεργασίας. Είστε δημιουργός και όχι επιχειρηματίας.

Το e-shop αναλαμβάνει την παρακράτηση και απόδοση του φόρου 20% για λογαριασμό σας.

Εσείς δεν χρειάζεται να κάνετε έναρξη, αφού το εισόδημα προέρχεται από πνευματική εργασία και όχι εμπορική δραστηριότητα.

Προσοχή.

Στην περίπτωση αυτή δεν θα πρέπει να τυπώνετε τα βιβλία και τα πουλάτε μόνοι σας με απόδειξη ή με κάρτες, δεν πρέπει να έχετε eshop ή e-payments στο όνομά σας, δεν πρέπει να κάνετε πολλές επαναλαμβανόμενες πωλήσεις και δεν πρέπει να συνεργάζεστε με φυσικά καταστήματα σαν "προμηθευτής" γιατί αυτό θεωρείται επιχειρηματική δραστηριότητα και πρέπει να γίνει έναρξη.

Ανακεφαλαιώνοντας η πώληση ενός αυτοεκδοθέντος βιβλίου μέσω e-shop, με σύμβαση δικαιωμάτων, αποτελεί απολύτως νόμιμη επιλογή για κάθε δημιουργό που δεν επιθυμεί να κάνει έναρξη επαγγέλματος. Σας προσφέρει ελευθερία, νόμιμο εισόδημα και λιγότερα έξοδα, αρκεί να στηθεί σωστά και με διαφάνεια.

Χρήστος Παπαχρυσάφης

Έκδοση βιβλίου (επιλογές)

Πολλοί ασχολούνται με την συγγραφή. Και έρχεται κάποτε η ώρα το πόνημα τους να γίνει βιβλίο. Και τότε ψάχνουν τρόπους για το πως θα γίνει ή υλοποίηση του.

Οι βασικές επιλογές είναι τρείς.

Η πρώτη επιλογή για έναν συγγραφέα είναι η έκδοση μέσω κάποιου εκδοτικού οίκου, ο οποίος αναλαμβάνει εξολοκλήρου τα έξοδα της έκδοσης, της διανομής και της διαφήμισης του βιβλίου. Αναμφίβολα, αυτή είναι η ιδανική περίπτωση, καθώς επιτρέπει στον συγγραφέα να επικεντρωθεί καθαρά στο δημιουργικό κομμάτι, αφήνοντας όλα τα υπόλοιπα σε επαγγελματίες. Ωστόσο, η επιλογή ενός έργου από εκδοτικό οίκο –ειδικά όταν πρόκειται για νέο ή άγνωστο συγγραφέα– είναι μια διαδικασία εξαιρετικά δύσκολη. Οι εκδότες δίνουν κατά κανόνα προτεραιότητα σε ήδη καταξιωμένους συγγραφείς ή σε έργα που εγγυώνται εμπορική επιτυχία, ενώ ο αριθμός των τίτλων που εκδίδουν κάθε χρόνο είναι περιορισμένος. Έτσι, πολλά αξιόλογα έργα απορρίπτονται όχι λόγω ποιότητας, αλλά λόγω στρατηγικής επιλογής και εμπορικών προτεραιοτήτων.

Η δεύτερη επιλογή είναι η συνεργασία με εταιρείες vanity press. Σε αυτή την περίπτωση, ο συγγραφέας καλείται να πληρώσει ο ίδιος όλα τα έξοδα της έκδοσης, από τη σελιδοποίηση και το εξώφυλλο μέχρι την εκτύπωση και τη διανομή. Αν και μπορεί να φαίνεται δελεαστική, η λύση αυτή συχνά δεν ωφελεί ουσιαστικά τον δημιουργό. Οι εταιρείες αυτού του τύπου αποκομίζουν το δικό τους κέρδος προκαταβολικά, χωρίς να δεσμεύονται για την πραγματική προώθηση του έργου, ενώ τα δικαιώματα και η διανομή παραμένουν σε μεγάλο βαθμό εκτός ελέγχου του συγγραφέα. Συχνά, ο συγγραφέας βρίσκεται να έχει πληρώσει ένα σημαντικό ποσό, χωρίς να έχει στα χέρια του ένα αξιόπιστο δίκτυο πωλήσεων ή πραγματική αναγνώριση.

Η τρίτη και, κατά τη γνώμη μου, πιο ειλικρινής και δημιουργική λύση είναι η προσωπική αυτοέκδοση. Σε αυτή την περίπτωση, ο συγγραφέας αναλαμβάνει εξολοκλήρου την ευθύνη για το έργο του, επιλέγοντας τους κατάλληλους συνεργάτες (επιμελητή, διορθωτή, γραφίστα, τυπογράφο κ.λπ.) και διαχειρίζεται ο ίδιος την έκδοση, τη διάθεση και την προώθηση του βιβλίου του. Μπορεί να φαίνεται απαιτητική διαδικασία, όμως προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα: πλήρη έλεγχο του περιεχομένου, της αισθητικής, της τιμής και των δικαιωμάτων. Ο συγγραφέας διατηρεί την πνευματική και οικονομική κυριότητα του έργου του και είναι αυτός που επωφελείται οικονομικά από κάθε πώληση.

Επιπλέον, η εποχή μας ευνοεί την αυτοέκδοση περισσότερο από ποτέ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι ηλεκτρονικές πλατφόρμες πώλησης και οι σύγχρονες μέθοδοι εκτύπωσης κατ’ απαίτηση (print on demand) δίνουν στους δημιουργούς εργαλεία που παλαιότερα ήταν διαθέσιμα μόνο σε μεγάλους εκδότες. Με σωστή οργάνωση, ένα καλό βιβλίο μπορεί να βρει το κοινό του, ακόμα και χωρίς τη «βιτρίνα» ενός εκδοτικού οίκου.

Αν ένα έργο δεν γίνει δεκτό από κάποιον εκδοτικό οίκο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αξίζει να εκδοθεί. Αντίθετα, η προσωπική αυτοέκδοση μπορεί να αποδειχτεί όχι μόνο μια ικανοποιητική διέξοδος, αλλά και μια ενδυναμωτική εμπειρία για τον συγγραφέα. Αρκεί το έργο να βρει τους πρώτους 50 αναγνώστες του – αριθμός που μπορεί να καλυφθεί από τον στενό κύκλο επαφών, και σταδιακά να διευρυνθεί με στοχευμένη προώθηση, θετικές κριτικές και επιμονή. Πολλοί συγγραφείς ξεκίνησαν από την αυτοέκδοση και έφτασαν να χτίσουν πιστό κοινό ή και να συνεργαστούν αργότερα με εκδοτικούς οίκους από θέση ισχύος.

Συμπερασματικά, θα ήθελα να πω το εξής:

Μη ξεπουλήσετε την έμπνευση και τον κόπο σας. Αν πιστεύετε στο έργο σας, δώστε του την ευκαιρία να υπάρξει. Η προσωπική αυτοέκδοση δεν είναι λύση ανάγκης — είναι μια πράξη δημιουργικής αυτονομίας, αξιοπρέπειας και πίστης στο δικό σας όραμα. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί, θα βρει τον δρόμο του — αρκεί να του τον ανοίξετε.

Χρήστος Παπαχρυσάφης

 

Δικαιοσύνη

Δύο χρόνια από το πολύνεκρο δυστύχημα (δολοφονία) στα Τέμπη και ο κόσμος με συνεχή
συλλαλητήρια ζητά δικαιοσύνη.

Αύριο θα γίνει η αγόρευση της εισαγγελέως για το έγκλημα στο Μάτι, ευελπιστώντας σε μια καταδίκη των υπευθύνων αποδίδοντας δικαιοσύνη.

Αλλά πως να αποδοθεί δικαιοσύνη, όταν η ίδια η λειτουργία των δικαστηρίων στην Ελλάδα είναι δομημένη με ανισότητες.

Οι δικαστές δεν αποδίδουν δικαιοσύνη, απλά εφαρμόζουν τους νόμους.

Θα γίνω πιο σαφής.

Στην ιδανική τους μορφή, τα δικαστήρια πρέπει να αποδίδουν δικαιοσύνη, αλλά στην πράξη είναι υποχρεωμένα να εφαρμόζουν τους νόμους. Η δικαιοσύνη είναι μια ηθική έννοια, ενώ ο νόμος είναι ένα θεσμικό πλαίσιο που μπορεί να μην ανταποκρίνεται πάντα στο κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Στην Ελλάδα, όπως και αλλού, η δικαστική εξουσία λειτουργεί με βάση το Σύνταγμα και τους νόμους που ψηφίζει η Βουλή. Οι δικαστές έχουν κάποιο περιθώριο ερμηνείας, ιδιαίτερα σε ασαφείς ή ατελείς διατάξεις, αλλά δεν μπορούν να παραβλέψουν τον νόμο ακόμα κι αν θεωρούν ότι είναι άδικος.

Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις όπου οι αποφάσεις των δικαστηρίων δείχνουν ότι το νομικό πλαίσιο δεν είναι πάντα συνώνυμο της δικαιοσύνης.

Οι νόμοι συχνά αφήνουν περιθώρια ερμηνείας, και δεν είναι τυχαίο ότι στις περισσότερες περιπτώσεις η ερμηνεία αυτή φαίνεται να ευνοεί τους ισχυρούς—είτε αυτοί είναι το κράτος, οι μεγάλες επιχειρήσεις ή γενικότερα όσοι έχουν τη δυνατότητα να κινηθούν πιο αποτελεσματικά μέσα στο νομικό σύστημα.

Ένα βασικό ζήτημα είναι ότι η πρόσβαση στη δικαιοσύνη δεν είναι ίδια για όλους. Όποιος έχει χρήματα και ισχύ μπορεί να πληρώσει καλύτερους δικηγόρους, να τραβήξει υποθέσεις στα άκρα ή να αξιοποιήσει παραθυράκια του νόμου. Αυτό δημιουργεί την αίσθηση ότι η δικαιοσύνη δεν είναι πραγματικά τυφλή, αλλά λειτουργεί μέσα σε ένα πλαίσιο ανισότητας.

Επίσης, πολλές φορές οι ίδιοι οι δικαστές προέρχονται από συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα, πράγμα που μπορεί να επηρεάζει την κρίση τους, έστω και ασυνείδητα.

Πιστεύω πως για να αλλάξει αυτή η κατάσταση η λύση είναι δημιουργία νέου συντάγματος.

Η αναθεώρηση ή η δημιουργία νέου Συντάγματος είναι μια πολιτική διαδικασία που απαιτεί ισχυρή βούληση από την εκάστοτε κυβέρνηση και, φυσικά, την υποστήριξη της κοινωνίας. Στην Ελλάδα, το Σύνταγμα μπορεί να αναθεωρηθεί μόνο μέσω μιας πολύπλοκης διαδικασίας που απαιτεί αυξημένες πλειοψηφίες στη Βουλή. Για ριζική αλλαγή, όπως η δημιουργία νέου Συντάγματος, θα χρειαζόταν είτε μια ευρεία πολιτική συναίνεση (κάτι σπάνιο) είτε μια μεγάλη λαϊκή πίεση.

Το πρόβλημα είναι ότι οι πολίτες συχνά επιλέγουν κυβερνήσεις που δεν έχουν πραγματικό ενδιαφέρον για αλλαγές που θα ενίσχυαν τη δικαιοσύνη και τη διαφάνεια, γιατί αυτές οι αλλαγές θα έθιγαν τα συμφέροντα των ίδιων των κυβερνώντων και των υποστηρικτών τους. Έτσι, η κατάσταση διαιωνίζεται.

Επομένως, το βασικό ερώτημα είναι: μπορεί να αλλάξει η πολιτική συνείδηση των πολιτών ώστε να απαιτήσουν και να υποστηρίξουν μια τέτοια αλλαγή; Ή είναι πολύ βαθιά ριζωμένος ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το σύστημα;

Η δική μου άποψη είναι ότι είναι πολύ δύσκολο αυτό γιατί για να συμβεί θα πρέπει να υπάρξει κυβέρνηση που να θέλει να το κάνει. Δυστυχώς οι Έλληνες με την επιλογή της ψήφου δεν αφήνουν περιθώριο για κάτι τέτοιο.

Και λόγο του ότι δεν θα μπορέσει να υπάρξει μια ευρεία πολιτική συναίνεση το μόνο που μένει είναι μια μεγάλη λαϊκή πίεση.