Εχθές ξύπνησα με καλή διάθεση και είπα πως τίποτα και κανείς δεν θα μου την χαλάσει.
Έξω ο καιρός ιδανικός για μια κυριακάτικη βόλτα.
Στα 10 μέτρα από το σπίτι μου στην γωνία ένα γεροντάκι καθισμένο που πρόσταξε την παλάμη για βοήθεια.
Είπα δεν θα χαλαστώ.
Έβαλα το χέρι μου και του έδωσα ότι ψιλά είχα.
Πιο κάτω μια κοπέλα, αθίγγανη με ένα μωρό στην αγκαλιά ζητούσε και αυτή μια βοήθεια, με το μωρό να με κοιτάει στα μάτια.
Όχι δεν θα χαλαστώ. Άνοιξα το πορτοφόλι μου και έδωσα και εκεί κάτι.
Πιο κάτω συνάντησα όλη την δυστυχία που υπάρχει εδώ στην πόλη μας, θαρρείς και κάποιος ήθελε αυτή η μέρα που εγώ ήμουν τόσο καλά να τελειώσει σαν η πιο άσχημη.
Ο…ΧΙ
Δ ε ν θ α χ α λ α σ τ ω.
Τελεία και παύλα.
Θα γυρίσω στο σπίτι και τέλος.
Εκεί ήταν που συνάντησα ένα πρόσωπο που ξέρω ότι αυτός ΕΧΕΙ ανάγκη από βοήθεια.
Δεν έχει σημασία αν τον λένε Κώστα, αν τον λένε Γιάννη.
Εδώ, πρέπει να βοηθήσεις, είπα από μέσα μου.
Έψαξα…ξαναέψαξα…. τίποτα
Ήμουν στεγνός αφού για να μην χαλαστώ έδωσα την βοήθεια μου σε όποιον μου την ζητούσε.
Ευτυχώς για μένα σήμερα ξημέρωσε μια άλλη μέρα.
Εγώ τουλάχιστον έχω την οικογένεια μου, το σπιτικό μου, την δουλειά μου, δεν πρέπει να παραπονιέμαι.
Κάποιες ώρες σκέφτομαι πως μπορούν κάποια άτομα και στην πρώτη δυσκολία βγαίνουν στον δρόμο και ζητάνε βοήθεια, στερώντας αυτούς που την έχουν πραγματικά.
Είτε τους λένε Κώστα……
Είτε τους λένε Γιάννη…….
συνιθίζετε να βγαίνουν στους δρόμους γιατί δε τους αρέσει να κουράζοντε με το να δουλεύουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εύκολο και το τσάμπα είναι γλυκο. δε το ξέρεις?
Εσυ συνέχισε να κάνεις αυτό που νιώθεις κι αν κάποια στιγμή βρεθεις με τη τσέπη άδεια και το πορτοφόλι ακόμη πιο άδειο, το τηλέφωνο μου το ξέρεις!
Μου φτάνει να σαι εσύ καλά!