Περί ανθοκομικής ο λόγος

Ήταν ένα τριαντάφυλλο

Ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο

Μόνο που ήταν διαφορετικό από τα άλλα τριαντάφυλλα.

Δεν μύριζε και είχε πολλά, μα πάρα πολλά αγκάθια.

Αυτή ήταν και η άμυνα του.

Παρ’ όλα αυτά εγώ το πλησίασα, ίσως γιατί ήταν από οικείο κήπο.

Το έπιασα και δεν τσιμπήθηκα από τα αγκάθια του

Έκανα να το μυρίσω και γέμισε στην στιγμή ο αέρας από μια υπέροχη ευωδία.

Μάλλον κατάλαβε ότι εγώ δεν θα του κάνω κακό.

Δεν μπορώ να κάνω κακό.

Άλλωστε είμαι ένα γαϊδουράγκαθο, αλλά από τον ίδιο κήπο

Αλλά και πως θα μπορούσα άλλωστε να του κάνω κακό αφού το συγκεκριμένο τριαντάφυλλο είχε ανθρώπινη μορφή όπως και εγώ.

Είναι δύσκολο άτομο που όμως αν σε εμπιστευτεί γίνεται πλαστελίνη να το πλάσεις.

Που έχει πληγώσει γιατί πληγώθηκε.

Που αν και είναι γένους θυλικού είναι αντράκι.

Ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο, με ανθρώπινη μορφή, γένους θυλικού.

Μου γέμιζε τις ώρες, μου ομόρφυνε τις ώρες.

Ώρες ατελείωτες συζήτησης

Περί ανέμων και υδάτων, περί σκύλων και γάτων.

Περί προσωπικών θεμάτων.

Μικρών και άσχετων θεμάτων που εμένα με έκαναν σοφότερο.

Μια εβδομάδα που με έβγαλε από την καθημερινή ρουτίνα.

Και τώρα?

Τώρα τίποτα!

Εγώ στην ρουτίνα μου και το τριαντάφυλλο στον κήπο του.

Μόνο που δεν θα πάψω να το νοιάζομαι και πιστεύω πως ούτε και αυτό θα πάψει να νοιάζεται για μένα γιατί έχει μεγάλη καρδιά.

Ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο, με ανθρώπινη μορφή, γένους θυλικού, με μεγάλη καρδιά.

Και θα πάψει πλέων να μυρίζει και θα ξαναβγάλει τα αγκάθια του.

Γιατί είπαμε πως αυτή είναι η άμυνα του.