Παραμύθι; H “παραμύθι“

Η ιστορία που θα γράψω είναι κάτι που μου συνέβη. Λόγω του ότι ζούμε στην εποχή της αμφισβήτησης ίσως κάποιοι να την θεωρήσουν σαν “δημιούργημα της φαντασίας μου”, αυτούς θα τους παραπέμψω στην τελευταία μου παράγραφο.

Είχα κάποτε γνωρίσει ένα αξιόλογο άτομο, νοικοκύρη, άτομο που μέσα από κόπους χρόνων μπόρεσε να δώσει δουλειά σε πάνω από 10 άτομα, άτομο που με το σταυρό στο χέρι μπόρεσε και έκανε μια αξιόλογη οικογένεια, αλλά από την μια η αρρώστια του και από την άλλη η κρίση αναγκάστηκε και  έκλεισε την βιοτεχνία του. Σαν να  μην έφτανε αυτό τα χρήματα που χρειαζόταν για την ασθένεια του ήταν πολλά.

Κάποια στιγμή συνάντησα τον γιό του 13 χρονών ο οποίος πουλούσε αναπτήρες και στυλό και λόγω του ότι ήξερα την περίπτωση έβγαλα να του δώσω χρήματα χωρίς να πάρω κάτι. Η απάντηση που πήρα με πάγωσε «δεν ζητιανεύω κύριε, πουλάω». Να ανοίξει η γη να με καταπιεί! Πήρα φυσικά κάτι αφού πουλούσε.

Άκουσα κάποιους να  κατηγορούν το παιδί και τον πατέρα του πως έχουν διαλέξει την εύκολη λύση για να βγάλουν χρήματα. Αυτή είναι η σκέψη του νεοέλληνα που ξαφνικά πιστεύει πως ανακάλυψε τον τροχό μέσα από την πράξη ενός 13χρονου. Του νεοέλληνα που πιστεύει πως μόνον οι δικές του ανάγκες είναι υπαρκτές. Ίσως και να τους εκνεύρισε η απάντηση του μικρού στο σχόλιο τους. «Συγνώμη αν χάλασα την ευημερία σας αλλά για μένα προέχει η υγεία του πατέρα μου».

Και εγώ που ήξερα ντράπηκα και για λογαριασμό τους. Και επειδή στη ζωή μου προσπαθούσα να μη προκαλώ τους άλλους, να μη προσβάλω τους άλλους, να μην αμφισβητώ τους άλλους και γενικά να είμαι αυτό που λένε “καλό παιδί” μου έχουν μείνει πολλά αποθέματα ντροπής. Εμπρός λοιπών, προσβάλετε τον πλησίον σας, αμφισβητήστε, βρίστε και μη νοιάζεστε. Θα ντρέπομαι εγώ για λογαριασμό σας.